Ελένη θα ήθελα πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη να σε ευχαριστήσω θερμά για για την όλη υποστήριξη στο GreekGirlsCan και να σου πω οτι πραγματικά ανυπομονούσα να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. Είσαι μια πολύ αξιόλογη προπονήτρια-χορογράφος αλλά και αθλήτρια.
-Θα ήθελες να μας πεις δύο λόγια για τον εαυτό σου?
-Το όνομα μου είναι Ελένη Οικονόμου και είμαι 24 χρονών. Τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό, και πιο συγκεκριμένα από την Ελλάδα μετακόμισα στην Γερμανία και έναν χρόνο αργότερα ήρθα στην Σκωτία όπου και ζω τους τελευταίους μήνες. Ξεκίνησα τον χορό όταν ήμουν 4 χρονών και τα τελευταία 6 χρόνια εργάζομαι σαν δασκάλα χορού, χορογράφος και προπονήτρια σε διάφορες σχολές στην Θεσσαλονίκη, στην Γερμανία και στην Σκωτία. Οι μαθητές μου είναι από 4 χρονών και έχω μαθητές που είναι και 50 χρονών (σημασία άλλωστε δεν έχει πόσο είσαι αλλά πόσο αισθάνεσαι). Όλα αυτά τα χρόνια, έχω μαζέψει εμπειρία, πολλές αναμνήσεις και κυρίως διαφορετικές, καινούριες οικογένειες. Μου αρέσει να είμαι πρώτα φίλη των μαθητών μου και μετά δασκάλα, κρατώντας,όμως, πάντα τις ισορροπίες.
Με τις ομάδες μου, σαν χορεύτρια και σαν δασκάλα, έχουμε συμμετέχει σε πολλούς αγώνες και έχουμε καταφέρει να διακριθούμε σε πανελλήνιο και πανευρωπαϊκό επίπεδο! Αν και για εμένα, το πιο σημαντικό δεν είναι η θέση,αλλά να δίνω ευκαιρίες σε όλους να χορέψουν σε αγωνιστικό επίπεδο, ακόμα και αν είναι εντελώς αρχάριες. Ένας δάσκαλος πρέπει να μεταδίδει το πάθος στα παιδιά και να τα κάνει να αγαπήσουν τον χορό. Δεν τα προπονείς για να γίνουν καλύτερα από άλλα παιδιά, αλλά τα βοηθάς να γίνονται καλύτερα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό είναι επιτυχία για εμένα, και όχι τα κύπελλα.
-Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με το χορό? Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο είδος που αγαπάς περισσότερο σας χορεύτρια?
-Ξεκίνησα τον χορό όταν ήμουν 4 χρόνων με μπαλέτο. Υπήρξε περίοδος εφηβείας, που σκέφτηκα να σταματήσω, περίπου όταν ήμουν γυμνάσιο, αλλά ήμουν τυχερή γιατί κι γονείς μου με συμβούλεψαν και με παρότρυναν να συνεχίσω. Με στήριξαν οικονομικά για να δοκιμάσω και άλλα είδη χορού (σύγχρονο, χιπ χοπ) και μέχρι και σήμερα τους ευγνωμονώ για αυτό. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο θα το είχα μετανιωσει αν είχα σταματήσει. Όταν πλέον σαν φοιτήτρια, μπορούσα να εργάζομαι και να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, δοκίμασα και άλλα είδη χορού (cheerleading, jazz, salsa, bachata κα). Αν και διδάσκω αρκετά και διαφορετικά είδη χορού, και προσπαθώ να είμαι αμερόληπτη, δεν μπορώ να κρύψω ότι το σύγχρονο είναι το αγαπημένο μου είδος και σα χορεύτρια και σαν χορογράφος
-Τι είναι αυτό που μπορεί να σε εμπνεύσει και να αποτελέσει πηγή για μια νέα χορογραφία?
-Για έναν καλλιτέχνη, τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης. Για εμένα πηγή έμπνευσης είναι διάφορες καταστάσεις που ζούμε. Από εκεί θα σκεφτώ το concept της χορογραφίας και σιγά-σιγα θα "χτίσω" όλο το υπόλοιπο. Μπορεί, όμως, να είναι και κάποιο τραγούδι που θα με "αγγίξει" ή κάποιος άνθρωπος που θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης. Το σημαντικότερο είναι να υπάρχει πάντα αυτό το κάτι πίσω από την χορογραφία, αλλιώς δεν θα υπάρξει το κατάλληλο συναίσθημα και η απαραίτητη ενέργεια.
-Είναι ο χορός απαραίτητος στη ζωή των ανθρώπων? Θα μπορουσε να θεωρηθεί ένα μέσο εκτόνωση ή ακόμα και θεραπείας?
-Δεν μπορώ να πω αν ο χορός είναι απαραίτητος στη ζωή των ανθρώπων ή όχι. Θα πω απλά, ότι αν έχεις μία ώρα ελεύθερη γιατί να μην κάνεις κάτι που θα είναι ωφέλιμο και για την ψυχική και για τη σωματική σου υγεία; Ο χορός είναι ένα μέσον εκτόνωσης, κοινωνικοποίησης, συνεργασίας και σεβασμού. Μέσω του χορού γνώρισα κάποιες από τις κολλητές μου και μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες γίναμε σαν οικογένεια. Με την κατάσταση που επικρατεί σε όλο τον κόσμο, και βλέποντας τους ανθρώπους μου να πέφτουν ψυχολογικά, σκέφτηκα να ξεκινήσω ένα project με hashtag: #DanceYourProblemsAway. Σκοπός μου είναι να παρακινήσει τους ανθρώπους να μην εγκαταλείπουν και να εκφράζουν μέσω του χορού τα συναισθήματά τους. Σε αυτό το project, μπορεί να συμμετέχει ο οποιοσδήποτε, από όλες τις χώρες, σχετικός με τον χορό και μη. Το ότι κάποιοι δεν θεωρούν τις σχολές χορού απαραίτητες, δεν σημαίνει ότι εμείς θα παρατήσουμε το πάθος μας, τους μαθητές μας, τον ίδιο μας τον εαυτό τελικά!
-Τέχνες που έχουν ως αντικείμενο το σώμα όπως ο χορός κρίνουν σημαντική ως και απαραίτητη την αμεσότητα.
Μπορούν τα διαδικτυακά μαθήματα να κρατήσουν το ενδιαφέρον των μαθητών και να μεταφέρουν το συναισθημα ή απώλεια της επαφής, τους έχει κάνει να χάσουν το ενδιαφέρον τους?
μαθήματα και Σαββατοκύριακα, για να προσαρμόσω το πρόγραμμα όλων.
Είναι μια περίοδος που χρειάζεται κατανόηση και αλληλοϋποστήριξη. Θα
χάσεις, βέβαια, μαθητές, αλλά ξέρεις ότι όσοι μείνουν θα είναι ευτυχισμένοι.
Διανύουμε μια περίοδο, που μπορείς να χορέψεις με πολύ περισσότερο συναίσθημα από ό,τι σε μια αίθουσα. Δεν σε βλέπει κάποιος, οπότε είσαι πιο ελεύθερος, να εκφράσεις όσα νιώθεις, θυμό, στεναχώρια, τα πάντα. Είναι επίσης, πώς βλέπεις τα πράγματα γύρω σου. Στην αρχή και εγώ
σκεφτόμουν να μην κάνω διαδικτυακά μαθήματα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι
είναι μια τέλεια ευκαιρία να παρακολουθήσεις μαθήματα δασκάλων από διαφορετικές χώρες, να γνωρίσεις καινούριο κόσμο και να αποκτήσεις νέες
εμπειρίες. Για το λόγο αυτό, σε ένα πρόσφατο project μου συνεργάστηκα με
χορευτές από Σκωτία, Ελλάδα, Γερμανία, Βέλγιο και Ολλανδία! Όλοι μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, του χορού. Είναι στο χέρι σου, λοιπόν. Θα σε πάρει από κάτω και θα κλειστείς στον εαυτό σου ή θα εκμεταλλευτείς την θετική πλευρά της κατάστασης;
-Ελένη όπως προανέφερες τα τελευταία χρόνια ζεις και εργάζεσαι εκτός Ελλάδος. Είναι η τέχνη του χορού πιο σημαντική για τους ανθρώπους στο εξωτερικό? Τι είναι αυτό που έχουν οι Γερμανοί χορευτές για παράδειγμα ή οι χορευτές του Ηνωμένου βασιλείου που δεν το έχουμε στην Ελλάδα?
-Θα αναφερθώ συγκεκριμένα στις χώρες που έχω ζήσει και εργαστεί. Ναι, ο χορός είναι σημαντικός για τους ανθρώπους στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, τα παιδιά στην Σκωτία, κάνουν μάθημα χορού από το δημοτικό στο σχολείο, σαν μάθημα. Και δεν εννοώ στην ώρα της γυμναστικής. Υπάρχει ξεχωριστή ώρα μόνο για χορό! Βέβαια, υπάρχουν και οι απαραίτητες υποδομές. Αυτό που λείπει στους Έλληνες χορευτές, κατά την άποψη μου, είναι η πειθαρχία. Στην Γερμανία για παράδειγμα, όλοι ήταν συνεπείς, δεν έλειπαν απροειδοποίητα, και αυτό αυτόματα έκανε την δουλειά μου πολύ πιο εύκολη! Επίσης, πρέπει να υπάρχει περισσότερη εμπιστοσύνη στους δασκάλους. Ένας γονιός που πάει το παιδί του σε μια σχολή χορού, πρέπει να περιμένει ότι το παιδί κάποια στιγμή θα κουραστεί, θα ιδρώσει, θα πονέσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δάσκαλος δεν είναι καλός, αλλά ότι το παιδί προσπαθεί σκληρά
και ότι το σώμα του και η τεχνική του, αλλάζουν προς το καλύτερο. Και οι γονείς πρέπει να το στηρίζουν σε αυτό. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στο πρώτο μου
μάθημα στην Σκωτία, με μια αρχάρια μαθήτρια, προσπαθούσαμε να μάθει ένα
ακροβατικό. Αφού το έκανε αρκετές φορές και δεν τα κατάφερνε, κάναμε ένα
διάλειμμα και η μαμά της, της μίλησε. Της είπε ότι αν δεν πονέσει, αν δεν πέσει, δεν θα το μάθει. Και είχε δίκιο. Η μικρή έπεσε, πόνεσε, αλλά ξανά σηκώθηκε, ξεπέρασε τον φόβο της και το έβγαλε στο επόμενο μάθημα!
-Στην Ελλάδα πολλά χρόνια τώρα γίνεται προσπάθεια ανάπτυξης στον χώρο των τεχνών και ειδικά του χορού.
Έχει υποστεί βλάβη το καλλιτεχνικό σύστημα την περίοδο του κορονοϊου?
-Δεν θα έριχνα όλη την ευθύνη στην περίοδο που διανύουμε, αλλά σίγουρα παίζει ένα σημαντικό ρόλο. Ακόμα και πριν τον κοροναιο, ο χορός δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές και την κατάλληλη εκπαίδευση. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δυστυχώς, προσπαθεί να αναπτύξει μυαλά και όχι ανθρώπους! Δεν λέω, είναι σημαντικά τα μαθηματικά, η γλώσσα κτλ, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσαν να διαθέσουν μια ώρα για τον χορό, για την σωματική και ψυχική ευεξία του παιδιού. Από μικρή άκουγα συνέχεια :"Πρέπει να σπουδάσεις, και ο χορός είναι σαν χόμπι". Τώρα, πλέον, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές μου, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι πιο πολλά λεφτά μου προσφέρει το επάγγελμα του χορού παρά το πτυχίο μου (δασκάλα Δημοτικού σχολείου). Βέβαια, η όλη περίοδος του lockdown, επιβαρύνει όλη αυτή την προσπάθεια, καθώς τα παιδιά έχουν μείνει πίσω στην ύλη του σχολείου και πρέπει να την καλύψουν και να επανέλθουν στους "φυσιολογικούς" ρυθμούς τους.
-Χορεύτρια και χορογράφος. Πολύ διαφορετικοί ρόλοι που απαιτούν τις κατάλληλες ισορροπίες μεταξύ τους. Έχεις υπάρξει και με τους δύο ρόλους στην ίδια ομάδα? Τι είναι αυτό που σε διακρίνει ως χορεύτρια και τι ως χορογράφο?
-Έχω υπάρξει, ναι, και μάλιστα σε αγωνιστικό επίπεδο. Είναι περίεργο συναίσθημα γιατί σαν χορογράφος, δεν μπορείς να ελέγξεις τους χορευτές την ώρα που χορεύουν, ενώ σαν χορευτής, μπορείς να αποτρέψεις κάποιο λάθος. Αλλά, είναι ίσως μία από τις δυσκολότερες καταστάσεις. Σαν χορογράφος, θες να παρακολουθείς όλη την πρόβα, να διορθώνεις λάθη, να εμψυχώνεις τους χορευτές. Όταν όμως χορεύεις ταυτόχρονα, δεν μπορείς να βλέπεις λάθη, να συγχρονίζεις τους χορευτές, αλλά ούτε γίνεται να κάθεσαι να παρακολουθείς, γιατί η ομάδα χρειάζεται όλα τα μέλη για να κρατάει σωστές αποστάσεις και να γίνονται όλα τα σηκώματα. Είναι μία δύσκολη διαδικασία, που την έκανα για λόγους ανάγκης (καθώς τραυματίστηκε ένα άτομο ένα μήνα πριν τους αγώνες) και δεν θέλω να ξανά βρεθώ σε αυτή την θέση. Θέλω σε ότι κάνω, να δίνω το 100% του εαυτού μου. Σαν χορεύτρια, θα έλεγα ότι με διακρίνει το πάθος μου και ότι η έκφραση μου δείχνει όλα τα συναισθήματα που σου προκαλεί η μουσική και η χορογραφία. Γενικά, δεν είμαι από τις τυχερές που έχω καταπληκτική ευλυγισία, αλλά δεν με ενοχλεί, γιατί ξέρω ότι αν δεν έχει εκφραστικότητα η χορογραφία, όσα ακροβατικά και αν έχει, μπορεί να είναι βαρετή. Σαν χορογράφος, θα έλεγα ότι είμαι πολύ δημιουργική και μου αρέσει να αλλάζω τα σχήματα αρκετά συχνά, ώστε όλοι οι χορευτές να έχουν την ευκαιρία να βρεθούν μπροστά ή στο κέντρο. Για το λόγο αυτό, βρίσκω τα "δυνατά" στοιχεία του κάθε χορευτή, και προσπαθώ να τα εκμεταλλευτώ. Προσπαθώ κάθε φορά, να αναδεικνύω όλους τους χορευτές της ομάδας μου.
-Ως προπονήτρια cheerleading τώρα θα ήθελα να σε ρωτήσω πως σου φαίνεται το γεγονός ότι το cheerleading μπήκε στα σχολεία? (ή τουλάχιστον όταν θα μπει και θα είναι ασφαλές το περιβάλλον για την οποία αθλητική δραστηριότητα) Είναι το ελληνικό σύστημα έτοιμο για κάτι τέτοιο? Έχουμε αρκετούς προπονητές της Ομοσπονδίας για να το υποστηρίξουν?
-Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση, καθώς είναι ένα φαινόμενο που συναντάμε συχνά στο εξωτερικό, ακόμα και στο σχολείο που εργάζομαι στην Σκωτία, υπάρχει σαν μάθημα! Τα παιδιά, μέσα από το cheerleading, δεν μαθαίνουν απλά να χορεύουν και να κάνουν ακροβατικά. Μαθαίνουν την πειθαρχία, την συνεργασία και τον σεβασμό. Και δεν υπάρχει κάποιο άλλο μάθημα που να τα προάγει όλα αυτά στον βαθμό που το κάνει το cheerleading. Δεν ξέρω αν τα ελληνικά σχολεία, έχουν τις κατάλληλες υποδομές για να το υποστηρίξουν και αν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα στηρίξει μακροχρόνια μια τέτοια αλλαγή. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι η ομοσπονδία έχει πολλούς αξιόλογους και πιστοποιημένους προπονητές που μπορούν να το προάγουν. Αρκεί βέβαια, να μην επιτρέπεται στον κάθε γυμναστή να διδάξει αυτό το άθλημα!
Ελένη θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολυ για αυτή τη συνέντευξη και φυσικά για την όλη υποστήριξη αυτής της καμπάνιας! Είσαι ένα πραγματικό παράδειγμα ότι #GreekGirlsCan 💪♀️
Κλείνοντας να σε ρωτήσω αν υπάρχει κάποια σελίδα ή social media το οποίο μπορεί κάποιος να σε ακολουθήσει για μαθήματα ή inspirations.
Το Instagram μου είναι : @eleni.oikonomu, και την περίοδο του lockdown, προσφέρω online μαθήματα χορού και συνδυασμό χορού-γυμναστικής για όλους, από οποιαδήποτε χώρα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου